Tijdens de voorbereiding van onze reis in 2009 kwam ik onderstaande filmpje tegen, dat leek ons ook wel leuk om te doen.
Maar op de dag dat wij de Shafertrail wilden gaan rijden, in 2009 dus, had het de vorige dag geregend en moesten we het doen met het een blik in de diepte op het uitzichtpunt.
Deze weg werd gebruikt om het gewonnen uranium uit de canyon naar boven te krijgen, vroeger liepen hier de koeien over.
Vandaag zijn we er klaar voor, het weer is prima het is alleen een beetje heiig. Bij de toegang tot het park vertelde de ranger dat we eerst een permit moesten halen bij het visitor centre. Wij kijken elkaar aan oke we hebben ws iets gemist. Dus eerst een permit gehaald, blijkt dat van 1 maart t/m 31 mei je een permit nodig hebt om de White Rim te mogen rijden. Hier zijn geen kosten aan verbonden.
En dan.......daar gaan we. Er staat aan gegeven dat je niet harder mag dan 15 mph. Dit rustige tempo is nodig ivm de stukken steen die op de weg liggen. Je haalt 't niet hoor, 15 mph. We daalden in een rustig gangetje naar beneden, de switchbacks verliepen zonder problemen. Geen tegenliggers en we hebben een aantal keren gestopt zodat we allebei konden genieten van dit imponerende landschap. Je kijkt af en toe in een behoorlijke afgrond.
En na ongeveer 45 min. staan we beneden bij de splitsing en gaan we een bakje koffie maken en kijken vol verbazing terug naar de weg waar langs we naar beneden zijn gekomen. Na onze verdiende pauze gaan we verder, we willen graag een stuk van de White Rim rijden.
We hebben deze reis diverse dirt roads gereden, maar dit is een echte, wat een slechte weg! De weg is op sommige stukken erg smal en je rijd langs de diepe afgrond. Maar na enige tijd rustig hobbelen komen we bij de Musselman Arch. Een platte brug die 2 rotsen met elkaar verbindt. We zijn niet de enige, een stelletje, hij in een jeep en zij in een jeep, hebben hier een “date” orgineel!
Na dat we wat foto’s hebben gemaakt beginnen we aan de terug weg.
Het wordt steeds drukker, dus goed opletten en op tijd stoppen want achteruit is eigenlijk geen optie.
Terug bij de splitsing gaan we richting Potash, ik had gedacht dat de weg wel een stuk beter zou worden, nou mooi niet dus. De weg hier is slechter dan de switchbacks. Langzamerhand vond ik het wel genoeg. Ik werd moe van al dat gehobbel.
Eerst een plekje in de schaduw zoeken voor de lunch, knap je weer van op.
We rijden verder door de canyon van de Colorado rivier, met af en toe uitzicht op de rivier in de diepte.
Vlak voor het eind van de dirtroad ligt De Potash Site, hier liggen een aantal grote waterbasins waar de gemeente Moab zout wind. Prachtig blauw, met witte randen en in de verte de besneeuwde bergtoppen van de la Sal Mountains. Jammer genoeg zat er om het gebied een groot hek en heb ik na wat klauter werk foto’s kunnen maken zonder het hek erop.
Na een mooie maar erg vermoeiende reis waren we om 15.00 uur terug in Moab.
Na een kopje thee eerst op zoek naar de liquor store, want de wijn is op en zonder het dagelijkse glaasje...
Gelukkig, gevonden.
