17 April: Amsterdam - Los Angeles

Het is nog steeds 17 April, plaatselijke tijd 19.30 uur.
Een lange dag dus, om 4.00 uur liep de wekker af en om 5.00 uur stond de taxi voor. Jaap en Margreet hebben ons naar Schiphol gebracht, luxe hoor.
Geen files, wel een wegomlegging bij Eemnes. Helemaal via Almere omrijden, maar we waren mooi optijd. Zaterdag al online ingechecked en moesten dus alleen nog maar de koffers inleveren. Begon de stewardes over dat we maar 2 koffers mee mochten, maar ik had voor een extra koffer betaald. Was volgens haar niet de goede prijs, eerst bij haar baas vragen of dit zo wel klopte. Ja hoor alleen we hadden mazzel de prijs stond nog niet goed op internet!?
Onze vlucht met KLM vertrok 45 min te laat, hebben we ook niet meer ingehaald, waren dus rond 12.00 uur local time in LA. Vlucht is prima verlopen, rechtstreekse vlucht is goed bevallen. Lekker gegeten ondanks dat Jonnie Boere niet voor ons had gekookt, wel voor de business class. Een zeer attente steward, wel een beetje popie, maar niets was hem teveel.
Douane verliep soepel, kwam vast omdat we op delfde dag jarig zijn.
Toen op zoek naar Dollar waar we de auto gehuurd hebben. Met de bus er naar toe, lange rij maar gelukkig een loket voor internationel prepaid customers. Maar wat een bureucratie, zelfde probleem als bij Alamo. We hebben voet bij stuk gehouden en geen extra verzekering afgesloten. Vond de mijnheer achter de balie niet leuk.
Snel naar buiten om een mooie auto uit te zoeken. Het is een nieuwe Jeep Liberty, met nog maar 1650 mile op de teller, geworden. Foto komt nog.
Ja en toen op naar de Walmart boodschappen doen. Een hele lijst moest afgewerkt maar op wat kleine dingen na is het allemaal gelukt.
Nu zitten we in een motel in Lancaster en proberen nog even wakker te blijven anders zijn we morgen veel te vroeg wakker.
O ja dit filmpje kregen we gisteren van een collega als bemoediging dat het altijd weer goed komt.



Goed he.

<-Vorige

Volgende->

18 April: Los Angeles - Joshua Tree

Hoezo JETLAG.
Allebei om 23.30 uur klaar wakker, even wat drinken en toch maar weer naar bed. Onno heeft daarna redelijk gaslapen was alleen vroeg wakker. Ik heb wat hazeslaapjes gemaakt, loop dus flink slaap achter.
Vroeg op en onze eerste continental breakfast, koffie-cornflakes en een muffin, niet echt een verantwoord ontbijt.
Daarna alle spullen herpakt zodat we de meeste dingen in de auto kunnen laten.
Om 8.00 uur richting Antelope Valley California Poppy Reserve, had hier op diverse sites over gelezen en prachtige foto’s van gezien. Jammer genoeg is het dit jaar een slecht seizoen en het beste moet nog komen, lees ik nu op de site van het park zelf: http://www.parks.ca.gov/?page_id=627. Hadden we gisteren moeten weten want dan waren we gelijk richting Joshua tree NP gereden. Er waren zo hier en daar wel wat klaprozen/slaapmutsjes maar op de foto vind je er niets van terug. Jammer.
Het weer is koud en winderig en dikke donkere wolken. We besluiten maar naar de volgende „stop“ te rijden. Een grote outdoor zaak: Bass Pro.
http://www.basspro.com/homepage.html
Hier moeten we nog wat laatste spulletjes aanschaffen. Zoals alles in Amerika groot is, is dit ook een grote zaak met vanalles op het gebied van camperen, vissen, jagen en noem maar op. We hebben onze ogen uit gekeken, zijn geslaagd en hebben zelfs dan wat leuke dingen/kledingen gekocht. En lekkere beef jerkey gekocht.
Het is inmiddels 13.00 uur dus de hoogste tijde voor een broodje, geen gezellige picknick plek maar op een parkeerkplaats. Het regent lichtjes en er is veel laag hangende bewolking. Kunne we dus wel een streep zetten door onze rit over „the rim of the world“. Hier moet je het toch hebben van de mooie uitzichten en dat zit er nu niet in. Op dus naar 29 Palms.
Onderweg begint het landschap wat interesanter te worden en houdt het op met regenen. In de verte schijnt de zon maar het waait heftig. Blijkbaar gebeurt dat wel vaker, want wat een windmolens. In Nederland doen we moeilijk over het plaatsen van die dingen maar hier staan er wel honderden.

In 29Palms eerst naar het bezoekerscentrum voor de nodige info en de aanschaf van de Amerika the beautiful pass, zodat we hierna toegang hebben tot alle NP’s.
Het is gelukt om een motel te vinden en we slapen bij Dolores, geen super de luxe ding maar voldoet prima.
Morgen op pad voor onze eeerste wandeling en we willen bij de ranger een wandeling boeken naar de Keys Ranche. Hierover later meer.

<-Vorige

Volgende->

19 April: Joshua Tree NP

Dinsdag
Vanmorgen is Onno alleen op pad gegaan, ik heb even een time-out.
Er was geen controle bij de toegang van het park, want deze week zijn alle NP’s gratis toegankelijk. Toen we gisteren de AtB-pas kochten vroeg de ranger nog hoe lang we wilden blijven. Ik dacht nog even zullen we het een week uitstellen om de pas te kopen, maar volgend jaaar zullen we toch wel niet naar de States gaan.
Onno heeft een wandeling gemaakt naar Fortynine Palms Oasis.
Het was al lekker warm, niet erg druk maar er waren al mensen vroeger op pad. Het wandelpad naar de oasis wordt omringt door kale rotsen en toch nog redelijk wat begroeiing: cactussen en wat lage struiken. De tegenstelling is dus erg groot wanneer je de oasis binnenloopt. Veel grote palmbomen, geen water gezien.

Maar door scheuren in de rotsbodem komt er grondwater omhoog waardoor er een weelderige plantengroei is. De oasis is niet groot, 18 meter breed en een paar honderd meter lang.
Tijdens de wandeling heeft de zool van een wandelschoen het begeven. Bij Dolores gevraagd waar we een schoenmaker kunnen vinden, niet aanwezig. Dan maar naar de bouwmarkt om 2 componenten lijm te halen. Bij gebrek aan lijmklemmen mag ik een half uur met de schoen in mijn hand zitten. Vanavond gaan we de schoen testen.

Aan het eind van de middag opnieuw naar het park. Nu samen.Via de Park Boulevard rijden we richting Jumbo Rocks Area. Deze laten we links liggen en slaan een eindje verop rechtsaf de Queen Valley Road in. Dit is een onverharde weg maar prima te rijden, ook voor personenauto’s. We rijden door een uitgestrekt veld met duizenden Joshua Tree’s. Een markant gezicht met op de achtergrond kale rotsen en granieten boulders.

Via de Bighorn Pass Road rijden we naar de parkeerplaats waar de Barker Dam Nature trail begint. Dit is een wandeling die via een zandpad naar de Barker Dam Loopt. Het eerste stuk loop je tussen de rotsen waarna je het reservoir bereikt, met water. In dit gebied vind ik zou iets toch altijd weer bijzonder. Deze dam is in het verleden gebouwd voor de mijnbouw en om het vee te voorzien van water. Je kon goed zien dat het water wel eens hoger heeft gestaan. We hebben leuke foto’s gemaakt, o.a. van twee eenden die gelijktijdig koppie onder gingen en hun kont omhoog staken.

Natuurlijk wat foto’s met reflectie van de rotsen in het water. We lopen verder en passeren de Barker Dam, waarna we een gebied in lopen met opnieuw erg veel Joshua Trees. De zon gaat inmiddels onder maar de mooie kleuren blijven achter wege. Er lopen meer mensen met camera en statieven en hopen op een mooi zonsondergang, niet dus. We zien wel veel bloemen en cactussen die bloeien of nog moeten bloeien. Het wordt snel kouder en we gaan terug naar de auto. Een hapje eten, maaltijd salade en daarna foto’s opslaan en het blog schrijven.
Gisteren voor het eerst getankt, vergeleken bij 2 jaar terug is de benzine in prijs verdubbeld, we moesten meer dan 4 dollar per gallon betalen.

<-Vorige

Volgende->

20 April: Joshua Tree NP

Vanmorgen vroeg op, rustig ontbijten en email bekijken. Tot mijn schrik geen enkele toegang, Google heeft het Blog verwijdert ivm niet toegestane activiteiten?
Probleem, dus ik kan ook niet bij mijn Gmail-account. Google wil graag een sms sturen, maar ja mijn simpele mobile telefoon doet het hier natuurlijk niet. Dus jullie moeten onze verhalen maar tegoed houden, tenminste ik hoop dat er een oplossing komt. Anders heb ik al het werk voor niets gedaan.
Eerst maar op pad het park in, vanmorgen zat er zo waar een ranger in het hokje bij de toegang naar het park. Wilde graag weten welke pass we hadden, was toch gratis deze week? Onze AtB-pass maar laten zien en we mochten verder rijden.
Op naar de Cholla cactus garden. Je moet dit zien als een grote tuin waar voornamelijk Cholla cactussen in staan. Deze cactus groeit hier door de combinatie van een zeldzame grondsoort, de juiste hoogte en droogte. De naalden van deze cactus laten bij de geringste aanraking los en blijven in je kleding of erger in de huid achter. Ze worden ook wel “Jumping Cholla” genoemd. We hebben hier een poosje rond gedwaald en wat foto’s gemaakt. Ik loop bijna in een cactus, lette even niet goed op, probeerde een mooie overzichts foto te maken en liep nog een stukje achteruit........gelukkig net op tijd in de gaten.

We willen hierna naar Keys View een uitzichtspunt wat op 1580 meter hoogte ligt. Maar Onno wordt wat onrustig omdat er nog voor een 1/8 aan benzine in de tank zit. En we nog geen flauw idee hebben hoeveel deze auto verbruikt en hoeveel we gaan rijden. Dus maar eerst weer terug naar 29Palms om te tanken.
Via de doodlopende Keys View Road bereiken we de parkeerplaats bij Keys View, we zijn niet de enige. Onno had er op gerekend dat we een eind moesten lopen, maar dit stelde niets voor. Wel een prachtig uitzicht, het is helder vandaag, geen last van “haze” door luchtverontreinging vanuit Los Angeles. We zien Palm Springs liggen en ook een flinke hoeveelheid windmolens.

Terug bij de auto maakt Onno een bakje koffie en ik ben nog wat aan het fotograferen. Twee Amerikaanse dames komen even een kijkje nemen wat Onno aan het doen is en wat er allemaal in de auto ligt. De beide heren denken dat ik een dooie vlieg op de koplamp aan het fotograferen ben!! Uitgelegd dat ik een foto van Onno en mij maak weerspiegeld in de koplamp van de auto. Ze waren onder de indruk, you are artistic ( ik bedoel maar).

We rijden terrug om de Hidden Valley Trail te gaan lopen. Onderweg rijden we door verschillende landschappen, met de ene keer ronde rotsen dan weer meer Joshua Trees. Er bloeien veel bloemen en cactussen, mooi gezicht maar wel vreemd in zo’n droog gebied.
Bij de Hidden Valley Trail is het druk, ook doordat er twee bussen met schoolkinderen stoppen. Zij krijgen begeleiding van diverse rangers en onderweg worden ze stevig aan de tand gevoeld wat betreft hun kennis over ecologie e.d.
Wij eten eerst een broodje, in de schaduw, en lopen dan het gebied in. Dit gebied werd vroeger als schuilplaats gebruikt door veedieven. Het ligt n.l. helemaal omsloten door grote rotsblokken. We komen veel bloeiende cactussen, Yucca’s en natuurlijk Joshua Trees tegen.

En we spotten onze eerste slang, volgens mij een hazelworm. Rotsklimmers zijn in dit gebied actief, ook vandaag, een jonge dame werd flink aangemoedigd om nog even vol te houden, ja hoor uiteindelijk gelukt.
Op de terugweg nog even de Skull Rock Trail gelopen, de meeste mensen lopen alleen maar het stukje naar de Skull Rock, met veel fantasie kun je hier een doodhoofd inzien. Wij lopen de trail en vinden dat de andere mensen veel missen.

<-Vorige

Volgende->

21 April: Joshua Tree NP - Mohave Desert

Donderdag 21 April
Vanmorgen vertrokken naar Mojave National Preserve.
Onze eerste doel is de Kelso Sandunes. Op de parkeerplaats eerst maar de wandelschoenen aan want met sandalen is dit niks. Eerst lopen over iets wat lijkt op een pad, maar daarna is het de weg zoeken door het mulle zand.

Dit betekent dus 1 stap vooruit en er twee achteruit. Onno is druk met fotograferen, hier een grasje daar een oude tak, ik wil graag verder naar de echte duinen. Nou dat is ploeteren, 1 stap vooruit en wel 3 terug. Goed voor de kuit- en beenspieren.

Maar uiteindelijk komen we daar waar wij dachten de mooie “strakke” duinen te vinden. Viel ons een beetje tegen of onze verwactingen zijn te hoog. Een aantal foto’s kun je ook prima in Nederland maken. De Amerikanen omschrijven het zand van de duinen als “pinkish” wat veroorzaakt wordt door de roze quarts die erin zit.

Van hier rijden we naar het noorden en bij Kelso slaan we rechtsaf richting Cima. Vlak voor Cima slaan we de Cedar Canyon Road in, veel joshua trees, diverse soorten cactussen en veel planten die bloeien. Midden op de weg ligt een slang, lijkt wel dood, toch even terug gereden, het leeft nog, blijft stil liggen, tong in en uit. We durven hem uitgebreid te bekijken, veilig vanuit de auto foto’s maken. Lezen later dat het inderdaad een ratelslang is, een van de meest agressieve en giftige. Het plan is om via de Black Canyon Road een rondje te maken door de ‘Wild Horse canyon” en dan terug om via de Mojave road richting Laughlin te rijden.

Maar halverwege de canyon hadden we het allebei wel gezien en zijn we omgedraaid. We waren niet onder de indruk van dit park en wilden graag verder. Wel gezocht naar de Mojave road maar niet gevonden. Of het moet het pad zijn dat in onze ogen niet geschikt was voor onze auto, hier heb je een echte 4x4 voor nodig.
Vlak voor Laughlin werd in onze ogen het landschap weer interessant. We kregen alleen wel met een weg omlegging te maken, “onze truus” raakte een beetje van slag. In Laughlin treffen we een “kermis” aan van hotels en eetgelegenheden, proberen ze hier Las Vegas na te maken, niet ons ding. Gauw verder naar Kingman hier willen we overnachten. Rodeway Inn geworden dus.
Eerst boodschappen gedaan bij de Safeway en gelijk een klantenkaart gevraagd, scheelde weer 8 dollar. De benzine is hier iets goedkoper, $3,85, voor hetzelfde bedrag een gallon meer in de tank. Na wat omrekenen: voor 1 euro koop je hier anderhalve liter. Maar deze auto is ook niet erg zuinig.

<-Vorige

Volgende->

22 April: Mohave Valley - Prescot

Vrijdag 22 april
Vanmorgen rustig aan gedaan. Eerst mijn moeder gebeld, internet verbinding was snel genoeg.
Rond 9.00 uur vertrokken om een deel van de Route 66 te rijden.
Route op zich niet bijzonder, maar altijd beter dan de snelweg. Via verschillende plaatsjes, Hackberry, Valentine en Peach Springs, richting Seligma gereden. De dorpjes moeten het echt hebben van de touristen die route 66 rijden. Veel nostaligische attributen en natuurlijk de diverse winkeltjes, benzine stations ed die de nodige souveniers verkopen. Regelmatig even gestopt om wat foto’s te maken. Jammer genoeg 1 keer doorgereden, na wat later bleek een leuk dorpje met oude bezinepompen enzo. Vlakvoor Valentine waren er allerlei mensen, zelfs de jongens van de ambulance, druk met het opschonen van de wegberm. Misschien omdat het dit weekend Pasen is?
In Seligman boodschappen gedaan en koffie gekocht, slechte koffie meer dan de helft gewoon weggegooid. Het stadje was leuk, wat ze al niet verzinnen om de touristen te lokken. Leuk om even rond te wandelen, ik denk dat het voor de echte dyhards nog leuker is.

Net buiten Seligman stond een grote trein van BNSF-railways met meer dan 50 wagons geparkeerd. Deze treinen hebben we al veel zien rijden, met wel 2 of 3 locomotieven ervoor en er achter. Tussen de 50 en 80 laadunits met daarop containers of opleggers van vrachtauto’s. Voor de train fanaten, kijk eens op wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/BNSF_Railway, imposant om te lezen wat ze allemaal vervoeren en hoe groot het “wagenpark” is.
Moest natuurlijk op de foto, eerst snel even want hij kon elk moment wegrijden. Toch nog tijd genoeg om uitgebreid wat foto’s te maken.

Via het laatste stuk van de route 66, de I-40 opgereden, en vandaar rechtsaf richting Prescot. Hier hebben we eerst een hotel gezocht omdat we vlak voor de Pasen hier zitten. Geen probleem, Motel 6 heeft wel een kamer voor ons. Wel wat kleiner dan de kamer bij de Rodeway in Kingman, geen koelkast en microwave, wel duurder $ 66,- voor 1 nacht.
Eerst in hett motel wat ge-epibreerd daarna vertrokken naar Watson Lake. Een meer tussen rotsen met bolle vormen, granite dells, en waarbij veel rotsen nog een eindje boven het water uitsteken. Ontstaan doordat er een dam in de Granite Creek is aangelegd. Het wordt tegenwoordig gebruikt voor recreatieve doeleinden.

2 uurtjes gewandeld, een deel van de Circle Trail gelopen. Maar ook nog wat geklommen en uiteraard foto’s gemaakt. Leuk gebied,maar voor de foto’s waren we wat te laat op de middag. Toch wat afgedwaald, want Onno zocht nog naar andere “rotsen”, maar een vriendelijke Amerikaan, op een RV-park heeft ons een pad gewezen naar de parkeerplaats. We mochten tot zonsondergang in het park blijven.
Daarna weer terug naar Motel 6. Eten, koffie, foto’s op de computer en selecteren. De gebruikelijke avondindeling.

<-Vorige

Volgende->

23 April: Prescott - Sedona

Zaterdag 23 April

Het is bewolkt, het waait en het is niet echt warm. Maar je hoort mij niet klagen, nadat ik gisterenavond de beelden op TV zag over de tornado's en onweersbuien die een eindje oostelijke huishouden.
We verlaten Prescott en rijden via de State Route 89-Alt naar Sedona. Dit is een mooie scenic route door de Prescott National Forest.
De lucht begint een beetje op te klaren maar het is fris. Onderweg passeren we het historische mijnstadje Jerome. Nu een toeristische trekpleister, ondanks 9.30 uur plaatselijke tijd is het er al erg druk, wij zijn er alleeen door heen gereden.
Aan de “rode rotsen” te zien naderen we Sedona. Prachtig, maar wat een drukke stad. Eerst het visitor centre opgezocht, want we hebben een Red Rock Pass nodig . Maar we kunnen onze AtB-pass gebruiken, deze wordt in soort label geplaatst die we, met de handtekening naar voren, op het dashboard moeten leggen. De mevrouw achter de balie geeft verder nog tips voor diverse “things to do”, en geeft een aantal kopieën met daarop een aantal uitgezette wandelingen.
Ik wil graag eerst naar The Chapel of the Holy Cross, we kunnen toch nog niet in het hotel terecht. Onno weet niet waar ik het over heb, maar ik had hier op internet overgelezen.

Het is een moderne kapel, met achter het altaar een grote glazen wand. Met uitzicht op de prachtige rotsomgeving. We waren niet de enige, kerk opzich leuk om te zien, maar de omgeving waarin hij staat maakt het bijzonder.

Bij de kerk staan diverse cactussen die bloeien, maar er zitten ook diverse vogelnestjes in. Mensen moeten er natuurlijk zonodig met hun vingers aan zitten om de “jonkies” mooi op de foto te zetten. Ik doe op enige afstand een poging maar ik heb niet genoeg “tele” en de cactus zit in de weg. Wel heb ik “pa” mooi kunnen fotograferen.

Als we terug lopen naar de auto is het ondertussen echt druk geworden het kost moeite om een parkeerplek tevinden. Er zijn 2 mannen, al op leeftijd, die proberen alles in goede banen te leiden. Wij vragen ons af of het altijd zo druk is of dat het ook door de Pasen komt.

We besluiten, op advies van de dame bij het visitor centre, te beginnen met een eenvoudige wandeling, Bell Rock, maar wat een drukte en ook mountainbikers maken gebruik van deze route. Maar we kunnen ook een grotere ronde doen, dus we wijken uit naar de Court House Butte.

Even later is het ineens rustig en genieten we van de prachtige omgeving. Prachtige vergezichten en apart gevormde rode rotsen. Deze rotsen bestaan uit oranje/roodgekleurd zandsteen en komen alleen in deze omgeving voor. We komende tijdens de wandeling veel cactussen, bomen en bloeiende planten tegen, blijkbaar valt er genoeg water en is de bodem vruchtbaar. Tijdens onze eerste reis hebben we niet zoveel bloemen gezien dan nu. Op de terugweg lopen we langs de Bell Rock en zien dat er mensen omhoog klimmen en erzelfs ook bovenop staan. Mij niet gezien, maar deze “rock” is een vortex en kan dus extra energie aan mensen geven.???


Tegen 16.00 uur melden we ons bij de Days Inn, dit hotel hadden we thuis al gereserveerd omdat we geen idee hadden hoe druk het met Pasen is. Aan de balie worden we door een dame, in gebrekkig Nederlands te woord gestaan. Blijkt dat ze in Amsterdam is geboren maar al ongeveer 60 jaar in Amerika woont. Ze heeft speciaal voor ons een mooie kamer gereserveerd! Bij aankomst is er iemand van de huishouding nog aan het schoonmaken, geen probleem, we gaan eerst boodschappen doen. De Safeway zit vlakbij en aangezien we een kortingspas hebben doen we daar de boodschappen, want ons ben .....!
We hebben inderdaad een ruime kamer, met balkon, koelkast, microwave en een koffiezetapparaatje. Maar hier krijgen we geen beweging in. Onno gaat informeren of hier wat aan te doen is. Even later is hij terug in gezelschap van Cobie, de mevrouw uit Amsterdam. Ook haar lukt het niet, kan ze niet uitstaan, loopt te mopperen in het Amerikaans met wat NL woorden ertussen door.
Na het eten op pad naar een uitkijkpunt in de stad. Deze ligt aan de Airport Road, we zoeken een parkeerplaats, van waaraf we via een heuvel uitzicht heb over het noordwestelijke deel van de stad. Deze plek is erg intrek vooral bij zonsondergang, zo ook nu geen plaats. Rijden door naar een groter parkeerplaats maar kijken dan uit over een anderdeel van de stad, ook mooi maar beter volgens ons bij zonsopkomst.

<-Vorige

Volgende->

24 April: Sedona

Zondag 24 april

Jezien is niet zo ‘in the mood’ vandaag, de mormonen spelen haar parten, dus ik ga er alleen op uit. Na de koffie, vol verwachting, op naar de Schnebly Hill Road. Een dirt road met veel hobbels en bobbels, niet geschikt voor een ‘gewone’auto, hoewel ik er diverse heb gezien. Die moeten de hobbels ws wat platter hebben gemaakt. Een weg door een indrukwekkende natuur, de bekende rode rotsen maar ook rotsen met veel wit op een rode onderkant.

Roze jeeps, zeer hoog op de poten en speciale vering, rijden af en aan om toeristen de omgeving te laten zien. Na +/_ 5 mijl ( halverwege ) wordt het iets minder interessant en draai ik om. Op de terugweg is er meer zon en stop ik op de plaats waar ik eerst een poos op de zon heb zitten wachten om een foto te maken.

Terug in het motel een boterham. We hebben 3 soorten beleg, pindakaas, jam en pindakaas met jam.
Ik, Jezien, heb ondertussen lekker rustig aan gedaan, kan merken dat ik het de laatste tijd erg druk heb gehad.Lekker boekje lezen, douchen en contact met de jongens gehad. Jaap via msn, vertrekt morgen ook naar de States, 4 weken voor zijn werk. Mogen oefenen op Fort Hood, ligt in de staat Texas. Iets te verweg om elkaar op te zoeken! Later Bram een poos gesproken via Skype internet verbinding is prima, dus we kunnen elkaar prima verstaan. Ik doe een allerlaatste poging om het Blog weer aan de praat te krijgen en maak daarbij gebruik van de mobiele telefoon van de jongens en Skype. En warempel lukt, Jaap krijgt een code via Google, ik kan nu een herstel actie en nieuw wachtwoord invoeren.
Ik kan wel een gat in de lucht springen , blog weer online en Gmail doet het ook weer. Gelukkig want ik had een aantal kaarten gemaakt in Maps met coordinaten en punten die we willen bezoeken.

De mevrouw van de toerist info heeft de trail door de Fay canyon aangeraden, dus na de lunch naar de Fay canyon. Een makkelijke wandeling door een kloof met boompjes en struiken, dus geen last van de wind. Ook hier weer rode rotsen in allerlei vormen.

Plotseling begint het pad flink te stijgen en wordt het klimmen geblazen omhoog tot een smalle richel onder een overhangende rots. Kan niet verder, heb dus het verkeerde pad genomen. Het echte pad blijft erg makkelijk.

Als toetje gaan we ( Jezien is weer in de mood) naar Cathedral Rock, erg in trek als ‘vortex’, maar ook als fotografie object tijdens de ondergaande zon. De zon gaat om 19.00 uur onder, we zijn er dus tegen 6 en. We zijn niet de eersten, maar druk is het niet. Eerst een plekje zoeken voor een goed standpunt, camera op statief en om 6,30 zijn we er klaar voor. Het was niet altijd zonnig vandaag, en op dit moment gaat de zon schuil achter wat wolken.

Maar na een kwartiertje komt de zon eerst op ons plekje en schuift langzaam op naar Cathedral Rock. Eigenlijk precies goed, zon op de rode rotsen, wat donkere wolken daarachter, veel foto’s gemaakt dus. Nog een poos gewacht tot de wolken mooi zouden verkleuren maar zat er niet in. Om 8 uur weer in het donker ‘thuis’, 8.30 eten uit onze ‘motel keuken’, het bekende recept.

Dank je wel Marjolein, hoor je het Wilhelmus!?

<-Vorige

Volgende->

25 April: Sedona

Maandag 25 April

Het is prachtig weer, nauwelijks wind. We ontbijten op het balkon, in de zon. Continental breakfast van het hotel zijn we helemaal vergeten, morgenochtend dan maar.
Na enige discussie kiezen we er voor om de wandeling naar Doe Mountain te doen. Dit is eerst een eindje klimmen, waarna je boven op de mountain een rondwandeling kunt maken.

Op de parkeerplaats wandelschoenen aan en toch ook maar voor mij de stokken uit de auto gehaald. Eigenlijk vind ik het on dingen en zitten ze me vaak in de weg. Alleen bij stijgen en dalen vinden mijn knieën dat ik ze nodig heb. Klim is goed te doen, ook hier veel bloeiende struiken, planten en opnieuw verschillende soorten cactussen.

Boven op het plateau prachtig uitzicht, je kunt helemaal rond lopen er is min of meer een pad aangegeven door “mannetjes” maar ook buiten de paden is prima te lopen. Je ziet hier naast de vele bloemen op bepaalde stukken crusts. Soil crusts lijkt op dood mos, maar zit vol leven en is een deel van het ecosysteem in de desert. We genieten allebei erg van deze wandeling en kunnen hem dan ook aanbevelen aan een ieder die Sedona bezoekt.

Na een lunch op de kamer op weg naar Tiaquepaque shoppingcentre. Tja wat zal ik hier eens over schrijven. Dit winkelcentrum is in Spaanse koloniestijl gebouwd en is alleen voor voetgangers toegankelijk. Je vind er diverse galleries, souveniers winkels en restaurants, kijk zelf maar http://www.tlaq.com. Wij hebben ons verlekkerd aan een aantal glaswerken en schilderijen gemaakt op hout met acrylverf die uit verschillende lagen zijn opgebouwd. Prachtig, erg duur en als je het geld ervoor over hebt hoe krijg je het mee. Na het nuttigen van een wel erg duur ijsje, $ 3,95 per stuk voor 1 bol, zijn wij toe aan de volgende wandeling.
Deze ligt aan de Schnebly Hillroad, Onno rijdt voor mijn maar ook zijn plezier opnieuw een deel van deze dirt road. Maar begint ook te klagen over pijn in zijn heup!
Wat nu, wel wandelen niet wandelen, lijkt mij geen goed idee. Onno geeft toe en we gaan boodschappen doen bij de Safeway en terug naar het hotel. Hier gaan we lekker in de relax stand, boekje lezen, puzzelen en blog bijwerken. Pijn blijft, Onno loopt een beetje mank en snapt niet hoe dit kan. Misschien overbelasting zeg ik, nou volgens hem loopt (hard) hij thuis toch ook veel. Maar iets anders kan hij er zelf ook niet van maken. Morgen dus maar zien hoe het gaat.

<-Vorige

Volgende->

26 April: Sedona - Tuba City

Dinsdag 26 April
Vanmorgen op tijd op, eerst inpakken dan aan het ontbijt. Het hotel serveert continental breakfast voor haar gasten. Goed voor een keertje maar niet iedere ochtend. Zit zowaar aan de havermoutsepap, doet me aan vroeger denken. Eerst een bord met pap voordat je naar school fietste. Alleen dit is een moderne versie met appel en kaneel. Onno waagt zich aan een beagel met bosbessen, sap en een banaan.
We verlaten Sedona en rijden via de 89-Alt naar het begin van onze wandeling. Op het programma staat de West Fork of Oak Creek Canyon Trail, hier hebben we ons erg op verheugd. Maar helaas moet Onno afhaken. Heup gaat een heel stuk beter maar toch nog maar even rustig aan. Heeft dankzij een pilletje Tylenol+PM goed geslapen.
Dit betekend dus dat ik alleen de wandeling ga doen, maar we spreken af dat ik met plus minus 2uur weer terug ben. Anders moet Onno zo lang wachten bij de auto.
Om iets over 9 vertrek ik, we zijn niet de eersten maar dat zal wel anders zijn al ik terug kom want dit is een populiere wandeling.

Nadat ik de knop heb omgezet geniet ik geweldig van de prachtige omgeving. Aan de ene kant het riviertje de Oak Creek, prachtige bomen en veel bloemen.
Ik heb bloemen gezien die ik niet ken, jammer maar het boekje ligt thuis, maar ook 3 verschillende soorten lupines, ridderspoor, damastbloem, iets wat lijkt op het herderstasje enz. Ook vogels lieten zich horen en zien, waaronder de specht. Op verschillende plekken moet ik de Oak Creek oversteken, je kent dat wel dikke keien en takken en dan maar hopen dat je met droge voeten aan de overkant komt.

Ik probeer zoveel mogelijk foto’s te maken zodat Onno ook een idee heeft hoe het eruit ziet. Maar dat valt niet mee. Langs het riviertje lopen de rotswanden omhoog en liggen in de schaduw en het pad ligt in de zon, dus grote verschillen in licht en donker. Jammer genoeg heb ik geen statief meegeomen, dus ik moet de iso opschroeven om netjes uit de hand te fotograferen.

Thuis de foto’s maar goed beoordelen want nu is dat lastig op onze kleine computer en ik heb geen bewerkingsprogramma mee. Dus ik hoop dat de foto’s er een beetje aardig uit zien op het blog.
Na ruim een uur draai ik om, jammer maar het is niet anders. Er komen me steeds meer mensen tegemoet, terwijl ik eerst alleen liep met ergens achter mij nog een echtpaar.Het verbaast me elke keer weer welke mensen zich aan de wandeling wagen. Op slippers en flatjes, maar vanmorgen was er een oudere mevrouw met elleboog krukken die ook de oversteek waagde!
Om iets over 11 was ik weer bij de auto, Onno zat te puzzelen maar had wel een klein stukje gewandeld en wat foto’s gemaakt. Hij heeft een lekker bakkie voor me gemaakt, in de auto op gedronken want het is fris en het waait behoorlijk.
Ik moet het verhaal wat inkorten van Onno, we vervolgen de 89-Alt richting Flagstaf, ons einddoel is Tuba City. Maar we hebben tijd over en besluiten onder weg een omweg te maken via Sunset Crater Volcano National. Monument. Dit blijkt geen verkeerde keus te zijn.
Een vulkanisch landschap van ongeveer. 1000 jaar oud, veel zwart gruis en grote zwarte brokken lavasteen. Begroeid met wat coniferen en bloemen. Heel bijzonder.

Komen na 2 uur weer op 89 en rijden door naar Tuba City, ook al zo’n saai stadje, maar we komen dan ook voor de omgeving. De Quality Inn heeft nog een kamer voor ons. Onderweg harde wind, hele vlagen zand waaien over de weg. Hopelijk is dat morgen wat minder.

<-Vorige

Volgende->